Ten rok wyjÂątkowo obficie obrodziÂł w dobre i bardzo dobre slashery. Darksiders, Bayonetta, Dante’s Inferno i w koĂącu God of War III sprawiÂły mnĂłstwo frajdy fanom masakrowania demonĂłw i ich poplecznikĂłw, ale faktem jest, Âże wszystkie te gry pojawiÂły siĂŞ w pierwszych miesiÂącach roku. BrakowaÂło kropki nad i, tytuÂłu ktĂłry podsumuje osiÂągniĂŞcia gatunku. Co prawda wkrĂłtce czeka nas jeszcze premiera Star Wars: The Force Unleashed II, ale wydaje mi siĂŞ, Âże juÂż dzisiaj moÂżna wyraÂźnie wskazaĂŚ kandydata na najlepszy slasher. Panie i Panowie – oto Castlevania: Lords of Shadow.

Mam wraÂżenie, Âże saga rodu BelmontĂłw, skÂładajÂąca siĂŞ obecnie z kilkunastu tytu³ów, nigdy nie cieszyÂła siĂŞ w Polsce szczegĂłlnÂą popularnoÂściÂą. ByĂŚ moÂże z racji tego, Âże Castlevania wydawana byÂła prawie wy³¹cznie na przeró¿ne konsole, a te wci¹¿ nijak nie mogÂą mierzyĂŚ siĂŞ pod wzglĂŞdem obecnoÂści w domach graczy z pecetami. StÂąd teÂż i stosunkowo maÂły tzw. „hype” na kolejne tytuÂły z serii, ktĂłre – notabene – poza wyjÂątkiem potwierdzajÂącym regu³ê do tej pory byÂły zwyczajnymi dwuwymiarowymi platformĂłwkami. Ów wyjÂątek, zrealizowany w technologii 3D na PlayStation 2, okazaÂł siĂŞ na tyle sÂłaby na tle pozostaÂłych tytu³ów, Âże nawet niespecjalnie jest o czym wspominaĂŚ.

Konami najwyraÂźniej postanowiÂło jednak nie zraÂżaĂŚ siĂŞ tÂą wpadkÂą i po raz kolejny zaatakowaĂŚ rynek w peÂłni trĂłjwymiarowym produktem, ktĂłry na dodatek staje w szranki z bardzo powaÂżnÂą konkurencjÂą, z przygodami Kratosa na czele. BiorÂąc przy tym pod uwagĂŞ, Âże deweloperem Lords of Shadow jest firma, ktĂłra trzy lata temu stworzyÂła bardzo krytycznie przyjĂŞte Clive Barker’s Jericho, to decyzja taka wydaje siĂŞ byĂŚ juÂż zupeÂłnym szaleĂąstwem. RzeczywistoœÌ lubi jednak pÂłataĂŚ przeró¿ne figle i tym razem, byĂŚ moÂże dziĂŞki pomocnej dÂłoni samego Hideo Kojimy, nowa Castlevania nie tylko wychodzi z tego starcia obronnÂą rĂŞkÂą, ale wrĂŞcz nokautuje konkurencjĂŞ. Nie w kaÂżdym aspekcie, ale generalnie juÂż sam ten fakt wart jest odnotowania.

G³ównym bohaterem gry jest Gabriel Belmont. Cz³onek Zakonu Œwiat³a, nieprzejednany wróg wszelkiego z³a. Jednoczeœnie bohater tragiczny, co w slasherach powoli staje siê norm¹. Dwa dni przed rozpoczêciem akcji gry ¿ona Gabriela zostaje zabita przez potwory. Ten wyrusza wiêc w samobójczej niemal misji zlikwidowaÌ troje przywódców panosz¹cego siê po œwiecie z³a, tytu³owych W³adców Cienia. Ka¿dy z nich bowiem posiada fragment tajemniczej maski, pozwalaj¹cej przywróciÌ spokój w nawiedzanych przez monstra krainach.

Tak, oczywiÂście z grubsza, prezentuje siĂŞ fabuÂła Castlevanii. Nie jest ona przesadnie skomplikowana i w zasadzie moÂżna by jÂą z powodzeniem zamkn¹Ì w jednym krĂłtkim zdaniu, mĂłwiÂącym o parciu przed siebie i wybijaniu napotykanych pokrak, gdyby nie jedna rzecz. Otó¿ – czy to dziĂŞki Âświetnemu dubbingowi (jednej z postaci, bĂŞdÂącej jednoczeÂśnie narratorem, gÂłosu uÂżyczyÂł znany z roli kapitana Jean Luca Picarda Patrick Steward), czy teÂż oszczĂŞdnym w formie, ale perfekcyjnie zrealizowanym na silniku gry cut-scenkom przewijajÂące siĂŞ przez historiĂŞ postacie zaczynajÂą w naszej wyobraÂźni ÂżyĂŚ wÂłasnym Âżyciem. StraÂżnik Jeziora Pan, komunikujÂąca siĂŞ jedynie za pomocÂą telepatii Claudia, spotkana w trakcie eksploracji wielkiego zamczyska dziewczynka-wampir czy w koĂącu sam Gabriel naprawdĂŞ zapadajÂą w pamiĂŞĂŚ. Kreacja wystĂŞpujÂących w grze bohaterĂłw to bardzo duÂży atut Lords od Shadow.