Gwiazdor snowboardu i boÂżyszcze wielu amerykaĂąskich nastolatkĂłw – Shaun White – po raz kolejny postanowiÂł zareklamowaĂŚ swojÂą osobÂą sportowÂą produkcjĂŞ Ubisoftu. Tym razem jednak, zamiast dzikich szusĂłw po oÂśnieÂżonych stokach autorzy, doczepiwszy do deski cztery kó³ka, postanowili daĂŚ graczom moÂżliwoœÌ wykonywania trikĂłw w szarej miejskiej rzeczywistoÂści. Jak Shaun White Skateboarding wytrzymuje konkurencjĂŞ z produkcjami firmowanymi nazwiskiem Tony’ego Hawka?

JeÂżeli ktokolwiek marzyÂł o detronizacji miÂłoÂściwie nam panujÂącego krĂłla skateboardingu, od razu moÂże porzuciĂŚ te nadzieje. Gra Ubisoftu przy takiej klasyce jak Tony Hawk’s Pro Skater 4 czy Tony Hawk’s American Wasteland autorstwa studia Neversoft wyglÂąda jak uczeĂą z wielkomiejskich slumsĂłw – ma wielkie ambicje, lecz ogranicza jÂą otaczajÂąca rzeczywistoœÌ. Ogromny potencjaÂł, uznani twĂłrcy, duÂży budÂżet – wszystko wydawaÂło siĂŞ byĂŚ w jak najlepszym porzÂądku, a jednak efekt koĂącowy okazaÂł siĂŞ bardzo przeciĂŞtny.

TĂŞ produkcjĂŞ zabija przede wszystkim niesamowita wrĂŞcz schematycznoœÌ i powtarzalnoœÌ. Pierwsza godzina rozgrywki to tak naprawdĂŞ wbudowany w przygodĂŞ samouczek, w ktĂłrym uczymy siĂŞ praktycznie wszystkiego, co potrzebne jest do egzystowania w Âświecie gry. Dalsza czêœÌ to ciÂągÂłe powielanie wyuczonych schematĂłw. O ile na poczÂątku wykorzystanie nabytych umiejĂŞtnoÂści w praktyce robi caÂłkiem niezÂłe wraÂżenie, tak wraz z upÂływem kolejnych minut powtarzanie tych samych trikĂłw zwyczajnie denerwuje. JeÂśli mamy do czynienia z naprawdĂŞ ciekawymi patentami, jak ksztaÂłtowane raile (ÂścieÂżki, dziĂŞki ktĂłrym moÂżemy swobodnie dotrzeĂŚ do niedostĂŞpnych wczeÂśniej punktĂłw), to juÂż po kilkunastu minutach sÂą one totalnie wyeksploatowane przez niesamowitÂą czĂŞstotliwoœÌ aplikowania tych samych zadaĂą w dawkach iÂście hurtowych. WyglÂąda na to, Âże twĂłrcy chcieli sztucznie wydÂłuÂżyĂŚ czas potrzebny do ukoĂączenia gry – doskonale widaĂŚ, Âże w pewnym momencie skoĂączyÂły siĂŞ pomysÂły, a nowoÂści ustÂąpiÂły pola starym kombinacjom. Najgorsze jest jednak to, Âże Shaun White Skateboarding wcale nie okazuje siĂŞ dÂługÂą grÂą – g³ówny wÂątek fabularny moÂżna skoĂączyĂŚ w 7-8 godzin. Przez to jesteÂśmy Âświadkami niekiedy niezamierzenie komicznych sytuacji, przykÂładowo – dostajemy zadanie zniszczenia dwĂłch sterowcĂłw szpiegowskich, chwilĂŞ potem w innej lokacji nad gÂłowÂą ÂśmigajÂą nam cztery obiekty latajÂące, a za kilka minut w zupeÂłnie innym miejscu musimy rozwaliĂŚ szeœÌ maszyn. Im dalej w las, tym bardziej, miast zwyczajnej nudy, daje siĂŞ we znaki przejmujÂąca irytacja, ktĂłra w wielu przypadkach koĂączy siĂŞ po prostu wy³¹czeniem konsoli.

Nie zachwyca takÂże historia, na ktĂłrej opiera siĂŞ rozgrywka. Trafiamy bowiem do New Harmony – miasta rzÂądzonego przez komunistycznych dyktatorĂłw, sprzeciwiajÂących siĂŞ jakimkolwiek formom ruchu spoÂłecznego. W wyniku owego zakazu w areszcie lÂąduje Shaun White – inicjator aktywizacji miejskiego Âżycia za pomocÂą skateboardingu. Nasz bohater jest pracownikiem administracji, jednak po otrzymaniu deski od White’a nagle odnajduje swoje Âżyciowe powoÂłanie, ktĂłrym jest przywrĂłcenie kolorytu i magii New Harmony i oczywiÂście uratowanie zatrzymanego gwiazdora. Ponadto dodatkowe znaczenie zyskuje okreÂślenie „szara rzeczywistoœÌ” – dziaÂłania wÂładz sprawiÂły, Âże ulice oraz mieszkaĂący naprawdĂŞ zszarzeli, zaÂś nasz bohater przywraca miastu naturalne kolory za pomocÂą trikĂłw i efektownej jazdy – trzeba przyznaĂŚ, Âże to ciekawy pomysÂł, szkoda tylko, Âże jeden z niewielu. Sama fabuÂła przedstawia siĂŞ jednak sÂłabo i rĂłwnie dobrze mogÂłoby jej w ogĂłle nie byĂŚ.

Strasznie uderza brak skejtowskiego klimatu, porĂłwnywalnego chociaÂżby z tym, co mogliÂśmy zaobserwowaĂŚ w produkcjach firmowanych nazwiskiem Tony’ego Hawka. Neversoft (nie wspominam o maÂło udanych dzieÂłach studia Robomodo) potrafiÂł wykreowaĂŚ realny Âświat, w ktĂłrym popisy na deskorolce traktowano niczym religiĂŞ, a ulice miast peÂłne byÂły dzieciakĂłw d¹¿¹cych do perfekcyjnego opanowania trikĂłw i widowiskowej jazdy. Tutaj z kolei czujemy siĂŞ wyalienowani ze spoÂłeczeĂąstwa – rola rewolucjonisty i reformatora w jednym bawi zdecydowanie mniej niÂż uczestniczenie w zbiorowej fascynacji skateboardingiem. JeÂżd¿¹c alejkami New Harmony, ciĂŞÂżko poczuĂŚ chĂŞĂŚ szerzenia idei wygÂłupĂłw na deskorolce i nawet w odmienionych dzielnicach miasta rzadko spotykamy mÂłodzieĂącĂłw ĂŚwiczÂących triki i korzystajÂących z dobrodziejstw parkĂłw rozrywki. Sytuacji nie ratujÂą takÂże nasi kompani – ich teksty i Âżarciki okazujÂą siĂŞ strasznie infantylne, a opowieÂści z przeszÂłoÂści nie wnoszÂą niczego konkretnego, wiĂŞc najlepszÂą opcjÂą jest przewijanie dialogĂłw. W grze nie uÂświadczymy nawet namiastki brutalnoÂści – po upadku nasz bohater rozpada siĂŞ… na drobne kuleczki, a przekleĂąstwa, tak nieodzowne w amerykaĂąskim slangu skrzĂŞtnie pominiĂŞto w wypowiedziach bohaterĂłw. PowĂłd takiego stanu rzeczy jest tylko jeden – chĂŞĂŚ trafienia do szerszej grupy odbiorcĂłw poprzez obniÂżenie progu wiekowego. Jak doskonale widaĂŚ, gra nie wyszÂła na tym najlepiej.

Niezbyt udanym pomysÂłem jest takÂże oparcie praktycznie caÂłej rozgrywki na systemie punktĂłw charyzmy. By osiÂągaĂŚ kolejne poziomy, ktĂłre umoÂżliwiajÂą zaliczenie danego zadania, musimy wykonywaĂŚ ewolucje, premiowane zaleÂżnie od stopnia ich trudnoÂści. Niejednokrotnie zdarza siĂŞ, Âże startujÂąc z zerowym dorobkiem, nagle mamy przekroczyĂŚ najwyÂższy moÂżliwy puÂłap, co wi¹¿e siĂŞ z monotonnym czesaniem trikĂłw. Pal szeœÌ, gdy od razu znajdziemy rampy czy inne obiekty do jazdy – kilkakrotnie w poszukiwaniu dobrej lokacji trzeba przejechaĂŚ kilkaset metrĂłw, co absolutnie zniechĂŞca do zabawy. TwĂłrcĂłw naleÂży jednak pochwaliĂŚ za zastosowanie intuicyjnego systemu sterowania: juÂż po paru minutach spokojnie korzystamy z caÂłego wachlarza umiejĂŞtnoÂści, a poruszanie siĂŞ po mieÂście nie stanowi wiĂŞkszych problemĂłw. W grze znalazÂło siĂŞ takÂże miejsce dla nowej platformy Ubisoftu – Uplay, nagradzajÂącej graczy za osiÂągniĂŞcia ekskluzywnymi dodatkami i poradami. Jak na razie nie ma tam niczego wartoÂściowego, a punkty zarobione podczas rozgrywki le¿¹ odÂłogiem. Dobrze, Âże istnieje opcja wykorzystania ich na inne produkcje francuskiego wydawcy.

NiezÂły poziom prezentuje oprawa wizualna – kolorowa, Âżywa grafika wpisuje siĂŞ w tematykĂŞ gry traktujÂącej skateboarding trochĂŞ mniej powaÂżnie, choĂŚ fani Tony’ego Hawka poczujÂą siĂŞ zawiedzeni takim obrotem sprawy. Pró¿no doszukiwaĂŚ siĂŞ tu wodotryskĂłw graficznych i szczegó³owoÂści zarĂłwno modeli, jak i przestrzeni miasta – to po prostu porzÂądna, rzemieÂślnicza robota. Miasto, po ktĂłrym siĂŞ poruszamy, nie jest moÂże zbyt zró¿nicowane, ale to na tyle spory teren, Âże pokonanie jednej z czterech dzielnic wzdÂłuÂż i wszerz zajmuje sporo czasu. W razie problemĂłw z dotarciem do celu warto skorzystaĂŚ z kolejki miejskiej, ktĂłra w trymiga dowozi nas pod wskazany adres. W charakter caÂłoÂści dobrze wpisuje siĂŞ wpadajÂący w ucho soundtrack – rockowe rytmy i uliczne brzmienia skutecznie umilajÂą jazdĂŞ po New Harmony.

Drugie podejÂście Ubisoftu do gier sportowych we wspó³pracy z Shaunem White’em znĂłw koĂączy siĂŞ niezbyt pomyÂślnie. Po Âśrednio udanym snowboardzie dostajemy bardzo przeciĂŞtnÂą i sztampowÂą wariacjĂŞ na temat deskorolkowych popisĂłw. TwĂłrcom pomys³ów wystarczyÂło na gĂłra dwie godziny zabawy, a dalsza rozgrywka to tylko powielanie kolejnych schematĂłw, co w dÂłuÂższej perspektywie daje zupeÂłnie nieciekawy efekt. MiaÂła byĂŚ rewolucja i ostra walka z Tonym Hawkiem o miano „krĂłla miasta”, a pozostaje ogromny niedosyt i przekonanie, Âże po raz kolejny nie wykorzystano szansy na stworzenie naprawdĂŞ interesujÂącej produkcji